Systematyka
Rząd: gołębiowe (Columbiformes)
Rodzina: gołębiowate (Columbidae)
Gatunek : grzywacz (Columba palumbus)

Charakterystyka
    Większy od gołębia miejskiego i siniaka, w locie masywniejszy, z wydatniejszą piersią i dłuższym ogonem. Upierzenie ciemno-popielate o niebieskim odcieniu, z metalicznie zielonymi bokami szyi, której przedzielają dwie białe plamy, które razem z białymi przepaskami na przegubach skrzydeł są cechą charakterystyczną tylko dla tego gatunku. Skrzydła są ciemnostalowe, ale brzegi białe pióra. Gardło i jasnopopielata pierś różowawe pierś z jasno-rdzawym nalotem. Oko jasnożółte, z asymetryczną źrenicą. Dziób czerwony. Ogon od spodu jest jasnoszary szary, a na wierzchu ciemnoszary z czarnym końcem. Samica w upierzeniu ma mniej wyraźne ubarwienie, słabiej połyskującą szyję i pierś. U młodych brak białego kołnierzyka i ciemniejsza tęczówka. Przy starcie i lądowaniu klaszcze skrzydłami. Podczas wędrówek gromadzi się w duże stada.

Wielkość
Długość ciała 41–43 cm,
rozpiętość skrzydeł 75 cm,
waga 500   g.

Pokarm
   Pokarm to ziarna zbóż i ulubiona przez niego kukurydza. Poza tym żywi się jagodami, owocami i pączkami , młodymi liśćmi, jesienią głównie orzeszkami buka i żołędziami.

Głos  ♫
(Nagranie audio: prof. Włodzimierz Meissner KEiZK UG)
    Głosy: “hu”, rkuh”. Samiec tokuje głuchym gruchaniem o nieco sowim brzmieniu “ruugu gugu rugu- guu gugu”

Rozród i gniazdowanie
   W locie tokowym wznosi się z głośnym klaskaniem, następnie opada szybując na sztywnych skrzydłach. Grucha rytmicznie, w niskim tonie. Grzywacze należą do ptaków najlepiej radzących sobie z cywilizacją.

Potencjalne miejsca do gniazdowania stanowią dla niego drzewa w miastach i wsiach. Gniazdo znajduje się przynajmniej 3 metry nad ziemią, w koronie drzewa, rzadziej krzewie bądź budynku. Zbudowane z cienkich i suchych gałązek, przypomina rodzaj płytkiej platformy o średnicy 25–35 cm. Grzywacze z miejskich populacji mogą gnieździć się nawet na gzymsach budowli, podobnie do gołębi miejskich. Niedbała konstrukcja gniazda, jest specyficzna dla grzywacza. Czasem może rozlecieć się nawet przed końcem gniazdowania. Wyprowadza zwykle 1 -3 lęgów od kwietnia do października. Składa do 2 białych jaj. Jaja wysiadywane przez oboje rodziców przez ok. 17–19 dni. Pisklęta wykluwają się ślepe i nagie o szaroniebieskiej skórze, czasem tylko są pokryte żółtym lub pomarańczowym puchem. Nieopierzone młode do 5 dnia życia są karmione mleczną wydzieliną powstającą w czasie wysiadywania w wolu rodziców, tak jak wszystkie gołębie. Jest to wydzielina ścian przełyku o zawartości ok. 23% białka i 10% tłuszczów, które są im potrzebne do zaspokojenia zapotrzebowania na składniki mineralne. Same cukry stanowią jedynie znikomą ilość. Powstaje w wyniku szybko przyrastających i złuszczających się komórek nabłonka przełyku, obfitych w tłuszcze i białka. Węglowodany, które są również potrzebne pisklętom, rodzice dostarczają im w postaci pokarmu roślinnego, rozmiękczonych ziaren. Aby pobrać pokarm pisklęta wciskają duży dziób głęboko do przełyku karmiącego dorosłego ptaka, dla którego jest to sygnałem do zwrócenia (bezpośredniego wlania) tzw. "ptasiego mleczka" o brejowatej konsystencji. Podrośnięte młode w sytuacji zagrożenia nadymają wola i atakują przeciwnika zbliżającego się do gniazda, usiłując przy tym bić go skrzydłami. Natomiast rodzice nie atakują intruzów  odlatując na sąsiednie drzewa i w milczeniu obserwują losy potomstwa. Pisklęta opuszczają gniazdo po 3–4 tygodniach, lotne są po 30 dniach. Pomimo, że potrafią już wtedy same latać samiec znajduje się w ich pobliżu i dokarmia je. W tym czasie gołębica przeważnie wysiaduje już następne jaja.

Biotop
  W Europie jest jednym z najliczniejszym dzikim gołębiem we wszelkiego rodzaju lasach, parkach , ogrodach i na innych zadrzewionych terenach. Preferuje lasy dębowe. Najczęściej spotyka się go latem, gdy siedzi na drutach ponad ściętymi świeżo ścierniskami , gdzie wylatuje regularnie i gdzie na ziemi znajduje bogactwo pozostawionych ziaren zbóż.